zaman ne kadar hızlı akıp gidiyor.oysa daha dün gibiydi beraber gecelerce sohbet etttiğimiz anlar.sonra yavaş yavaş biz farkında olmadan değişti herşey.o en yakınlar uzak oldu.biz büyüdük farkında olmadan.ve işte şimdi burdayız.sadece bi kaç dakika için gelmem doğru muydu acaba?ama istedim orda olmayı.ne de olsa paylaşılanlar çok ama çok özeldi.
bazen araya yollar girse de insan gerçekten dostsa o yollar bi anda yok olur karşı karşıya geldiğinizde.sanki hiç ayrılmamış gibi.sanki hep bir aradaymış,akşam hoşçakal deyip de sabah buluşmuş gibi.ne mutlu bana ki böyle dostlarım var benim.ve ne hüzünlü bi durum ki "böyle olacak " diye düşündüğüm dostlarımı da kaybetmişim.bunu anlamak insanı içten acıtıyormuş.olsun bu da yaşanmalı ki insan biraz daha büyümeli...
bi de bizim süne böcüüyle bi sözümüz vardır,daha doğrusu söz bana ait ama aramızdaki bişey işte:"dostsan sus!!!!!!"evet insan dostunun yanında rahatça susabilir.eyvah;ne bulsam da konuşsam diye düşünmez.diyalog tıkanıp kalsa da rahatsız olmaz.şanslı mıyım ne????
nihayet zeynebimi gördüm.teyzesinin kuzusu kocaman bi kıs olmuş.tam bi şirinlik abidesi.ee dedim ya büyüyoruz diye.gerçekten büyüdüğümü anladım şu son bi haftanın içinde.yeter ama ben daha fazla büyümek istemiyorummmmm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder